Zapraszamy do galerii ECK Logos
dr Joanna Hrk i Małgorzata Górna-Saniternik — malarstwo

dr Joanna Hrk
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi; Wydział Grafiki i Wydział Tkaniny i Ubioru. W 2011 r. uzyskała stopień doktora w dziedzinie sztuk plastycznych w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii. Publicystka, fotograf, scenograf teatralny, ilustrator.
W 2014 roku obchodziła 20-lecie pracy artystycznej i w uznaniu szczególnie wyróżniającej się działalności w dziedzinie twórczości artystycznej otrzymała brązowy medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Małgorzata Górna-Saniternik prezentuje realistyczne pejzaże wykonane techniką suchej pasteli. Pastel zajmuje z punktu widzenia technicznego pośrednie miejsce między malowaniem a rysowaniem i w żadnej technice to przejście od rysunku do malowania nie przebiega tak niepostrzeżenie. 
Pastele Saniternik charakteryzuje subtelna kreska i wyjątkowa, piękna kolorystyka. Malowanie pastelem wymaga od twórcy skupienia i ogromnej wrażliwości, ponieważ wiąże się z posługiwaniem delikatnymi kolorami oraz kruchym narzędziem.

przeczytaj całość

 

 
14 maja 2017 r. — godz. 12.00
Tadeusz Czarnecki — malarstwo (wernisaż wystawy)

nasi sponsorzy
wesprzyj nas 1% podatku
zostań mecenasem ECK

Urząd Miasta Łodzi | Wowo | Hotel Ossa | Opus Film | GOŚ | Selgros | PGE Dystrybucja | Euro Cafe |
Panta Plast | Bautec_Pol | Asstonex | Filton | PROCA |

PREMIERA ROKU 2016
3 września 2016 r.

Jules Supervielle
„Schron”

scenariusz i reżyseria: Bogusław Kierc
scenografia:
Beata Tomczyk
muzyka:
Jacek Wierzchowski

projekt plakatu:
Beata Tomczyk

zobacz plakat przedstawienia

OBSADA:
Matka — Jolanta Kowalska
Chłopiec — Michał Sar
Ksiądz — Marek Kasprzyk
Wyznawca — Marek Targowski
L’Amour — Luiza Łuszcz-Kujawiak
Tamta — Monika Tomczyk
Tamten — Paweł Pilarczyk
Ta — Sabrina Vranjes
Ona — Martyna Rzeźnik

 
Do schronu
To, co papież Franciszek nazwał trzecią wojną światową, dziejącą się w wielu, odległych od siebie, częściach globu, nie jest zaledwie (!) zagrożeniem — jest faktem. Fronty tej wojny są oddalone od nas, ale ludzkie istnienia, które ta wojna pochłania, albo — w różnym stopniu przekształca (psychicznie i fizycznie) — nie są statystyczną abstrakcją.
Do schronu zabiera się własne życie, życie innych (nie tylko bliskich), ale i to, co jest niezbędne do przeżycia, to, co nadaje życiu sens.
W takiej sytuacji znalezienia się w schronie są bohaterowie naszej sztuki, ułożonej z wierszy Jules’a Supervielle’a. Zdanie z jednego z tych wierszy stanowi motto naszego przedstawienia:
„Ptak przez szybę wybitą wleciał do pokoju
Jak do schronu pełnego nadzwyczajnych dziwów.”
Co się wśród tych dziwów odbywa, do jakich decyzji i wyborów czują się powołani ludzie, złączeni nagle wspólnym losem, jest przedmiotem i treścią tego (mimowolnego?) misterium.