Nasza strona wykorzystuje cookies oraz wymaga uruchomionej obsługi JavaScript.
Wykorzystujemy pliki cookies (po polsku ciasteczka) w celu dopasowania działania naszej strony do potrzeb użytkownika oraz dla gromadzenia anonimowych danych statystycznych. Przeglądając stronę, wyrażasz zgodę na wykorzystanie wspomnianych plików. Możesz odmówić zgody na zapamiętywanie ciasteczek zmieniając ustawienia Twojej przeglądarki. Kliknij ten komunikat, by wyrazić zgodę i zamknąć informację.

„Paradiso/Raj” na motywach „Boskiej Komedii” Dantego Alighieri
w przekładzie Agnieszki Kuciak

reżyseria i choreografia: Ewa Wycichowska
muzyka: Hildegarda z Bingen, Aldona Nawrocka
wybór tekstów: Jagoda Ignaczak
realizacja scenograficzna: R. Warcholiński wg projektu Wojciecha Wycichowskiego i Mateusza Śliwińskiego
kostiumy: Małgorzata Górna-Saniternik, Adrianna Ziółek
realizacja filmu: Jarosław Darnowski, as. Martyna Wycichowska
realizacja nagrań: Andrzej Papajak

Obsada:
Dante: Marek Kasprzyk
Starzy: Jolanta Kowalska, Mariusz Saniternik

Chór
Soliści: Agnieszka Makówka, Helena Saciuk, Karolina Szymańska, Michał Barański
oraz Małgorzata Górna-Saniternik, Dymitr Hołówko, Tomasz Moskal, Ewa Stefańska-Nowak, Martyna Stępińska
Trąbka: Tomasz Woźniak

Głosy: Marek Kasprzyk, Karolina Łukaszewicz (Beatrycze), ks. Waldemar Sondka, Ewa Wycichowska
Specjalne podziękowania dla Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia.

Film:
Agnieszka Nabialczyk (Ewa), Tomasz Słomka (Adam), Tomasz Moskal (Wąż)

Obsługa techniczna:
Tomasz Fijołek, Piotr Nowak

W spektaklu wykorzystano nagranie z płyty AVE Aldony Nawrockiej w wykonaniu Polskiego Chóru Kameralnego Schola Cantorum Gedanensis pod dyr. Jana Łukaszewskiego

prapremiera: 14 września 2021 r.

Raj z Boskiej Komedii Dantego Alighieri to nie sielski, zinfantylizowany obraz aniołków na niebieskich chmurkach. Realizatorzy spektaklu Paradiso, trzeciej części dzieła wielkiego Florentczyka, idą za wizją Dantego, ale uniwersalizując postaci i zdarzenia posuwają się jeszcze o krok dalej, malując logosowy Raj barwami pełnymi dystansującej ironii. Zaproponowany przez Ewę Wycichowską gatunkowy synkretyzm, pozwala na podróż przez meandry ludzkich słabości, wątpliwości i pragnień ale w Paradiso Teatru Logos nie znajdziemy tak mocno obecnej u Dantego polityki, konkretnych biografii i zamkniętej narracji. Wycichowska i współtwórcy spektaklu raczej dialogują z Dantem niż go ilustrują, ale cel jest wspólny — to droga, na której nie ma łatwych pytań i jeszcze łatwiejszych odpowiedzi. Paradiso jest kulminacją wędrówki Dantego i kulminacją wędrówki twórców spektaklu, którzy prowadzą widza przez trzy części Boskiej Komedii, tworząc przestrzeń artystycznych poszukiwań i duchowego doznania. Od Inferno, przez Purgatorium do Paradiso, w siedemsetną rocznicę powstania Boskiej Komedii Teatr Logos buduje wspólnotę niepokoju, ale nie lęku, odnajdując nadzieję tam, gdzie inni ją porzucili.

A czy tam byłem duszą, czy z chałatem
mojego ciała, ty to wiesz, miłości,
co swoim światłem niosłaś mnie nad światem.

Gdy krąg, co tańczy tam na wysokości
tęsknotę, którą mu zapalasz w łonie,
słodką muzyką uszy mi wymości.
(I, 73-78)