Nasza strona wykorzystuje cookies oraz wymaga uruchomionej obsługi JavaScript.
Wykorzystujemy pliki cookies (po polsku ciasteczka) w celu dopasowania działania naszej strony do potrzeb użytkownika oraz dla gromadzenia anonimowych danych statystycznych. Przeglądając stronę, wyrażasz zgodę na wykorzystanie wspomnianych plików. Możesz odmówić zgody na zapamiętywanie ciasteczek zmieniając ustawienia Twojej przeglądarki. Kliknij ten komunikat, by wyrazić zgodę i zamknąć informację.

5 października 2008 r. – godz. 12.00

prof. Leszek Rózga „Grafika”

wernisaż wystawy

Jestem sługą moich myśli. Człowiek i wszystkie ludzkie sprawy są mi bliskie. Ciało i duch. Jestem trochę moralizatorem i wszystkie moje prace są historyjką z morałem. Nie są to ilustracje, choć, czasami zarzucają mi ilustracyjność i literackość. I chociaż może przez narracyjność bliższe są literaturze niż plastyce, bo czuję się bardziej poetą niż plastykiem, jestem plastykiem. Ciągle wątpię i mam nadzieję. Boję się brutalności i przemocy, ale trochę okrucieństwa, które jest w każdym z nas i mnie nie jest obce. Wieczny niepokój, niepewność jutra mojego i jutra wszystkich miesza się ciągle z nadzieją i wiarą, że człowiek pokona zwierzę, że duch pokona ciało. Czasami, a może zawsze mówię mentorskim tonem, bywam napuszony, kamufluję prostactwo zakrętasami późnego baroku i secesji. W pustym, ciemnym pokoju, mały człowieczek miota się i szuka promyka światła.
Rozmowa z Janem Czarnym w 1967 roku.

Leszek Janusz Rózga urodził się 18 marca 1924 roku w Zgierzu. Jego ojciec był zawodowym wojskowym. Matka pochodziła z rodziny działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej, była miłośniczką literatury, teatru i muzyki. W 1936 roku kontakt z Karolem Hillerem, który zainteresował się jego rysunkami, kieruje zainteresowania przyszłego profesora w stronę malarstwa. Szczególne wrażenie robią na nim obrazy Jankiela Adlera. W 1938 roku w pokazie prac uczniowskich otrzymuje wyróżnienie za album o polskiej sztuce ludowej oraz za akwarelę Pejzaż.

Podczas wojny początkowo pracuje zarobkowo, a po wywiezieniu na przymusowe roboty do Niemiec w 1940 roku, w fabryce beczek w Altdamm (obecnie Dąbie k. Szczecina). Podczas próby ucieczki w 1942 aresztowany, osadzony zostaje w więzieniu w Berlinie, a następnie przymusowo zatrudniony w cegielni w Grossenbaum pod Duisburgiem. W styczniu zostaje internowany w obozie w Lintorfie k. Duisburga i przymuszony do pracy przy budowie wałów obronnych. Pomimo wszystko stale dokształca się amatorsko, portretuje współwięźniów, studiuje rysunki starych mistrzów niemieckich: Altdorfera, Dürera, Hansa Baldunga Griena, ale także Rembrandta, Tycjana, Rubensa i Leonarda da Vinci.

Po wyzwoleniu przez Armię Amerykańską, przebywając w obozach, działa aktywnie w życiu społeczno-artystycznym. Maluje i rysuje pod opieką Marii Skarbek-Kruszewskiej. Pogłębia wtedy swoje zainteresowanie niemieckim ekspresjonizmem, bierze udział w organizowanych przez UNRRA wystawach plastycznych, otrzymuje nagrody i wyróżnienia za rysunki.

W czerwcu 1948 roku, po powrocie do kraju, zdaje maturę i rozpoczyna studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, pod kierunkiem profesorów Adama Rychtarskiego, Stefana Wegnera, Ludwika Tyrowicza i Władysława Strzemińskiego. W 1954 roku otrzymuje dyplom z wyróżnieniem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dokąd przeniósł się po likwidacji Wydziału Plastyki Przestrzennej PWSSP w Łodzi. Zaczyna uczestniczyć w wystawach w Łodzi i pracować społecznie w Okręgu Łódzkiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Utrzymuje się z projektowania grafiki użytkowej i ilustracyjnej.

Do 1967 roku uczestniczy w wystawach międzynarodowych i krajowych. W tym roku, za namową Stefana Fijałkowskiego, rozpoczyna pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie prowadzi zajęcia z zakresu grafiki. W 1971 roku współorganizuje na łódzkiej uczelni Wydział Grafiki i zostaje jego prodziekanem. Zostaje także docentem i kierownikiem pracowni wklęsłodruku. W 1975 roku obejmuje kierownictwo Katedry Grafiki Warsztatowej. W 1979 r. otrzymuje tytuł profesora i rezygnuje z funkcji prodziekana. W 1983 rezygnuje z prowadzenia Katedry Grafiki Warsztatowej, a w 1994 kończy pracę w PWSSP im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.

Leszek Rózga stale tworzy i podróżuje. Same lata po rozstaniu z uczelnią łódzką przyniosły plon w postaci cykli Monumenty i Kaniony (po podróży do USA), Toskania II (prezentowany w Warszawie, Poznaniu i Łodzi), Z Ziemi Świętej (po podróży do Izraela), Człowiek i ludzie oraz Sycyliana (po podróży na Sycylię). W 2002 roku powstał cykl grafik Bieszczady oraz cykl Kawalkada. W 2003 Gra i gracze, Proces oraz Cudowny ogród. W 2004 po podróżach do Niemiec cykle Graffitti i Z wyspy Sylt.

oprac. na podstawie Janusz K. Głowacki, Kalendarium
[w:] Leszek Rózga, Rysunek, grafika, malarstwo, Łódź: Miejska Galeria Sztuki w Łodzi 2005, ss. 136 - 140.

Na wystawie pokazane zostały następujące prace Leszka Rózgi:

Chaszcze - 1980 r.
Wejście - 1980 r.
Inny raj - 1981 r.
Czerwiec nad jeziorem - 1982 r.
Pejzaż marcowy z różą - 1982 r.
Pejzaż kwietniowy z brzozą - 1982 r.
Obcinanie brody - 1986 r.
Styczeń - park 1986 r.
Taniec Salome. próba II - 1986 r.
Głowa Holofernesa - 1987 r.
Barwy października - 1990 r.
Kuszenie III albo Ewa - 1990 r.
Luty - Struga 1992 r.
Toskania - Ogrody - 1996 r.
Na Górze Oliwnej - 1997 r.
W zatoce Tabga - 1997 r.
Morze Martwe - 1998 r.
Negew - 1998 r.
Zuzanna - 2000 r.
Eden - 2005 r.
Na Górze Oliwnej. próba 3 - 2005 r.
Bajoro - 2006 r.
Zaorany ugór - próba 1 - 2006 r.
Jydyta - próba V - 2007 r.
Kuszenie św. Antoniego - próba II - 1987 r. - 2008 r.